Historia franka szwajcarskiego

Historia współczesnego franka szwajcarskiego sięga 7 maja 1850 roku. Do tego dnia na terytorium ówczesnej Szwajcarii nie istniał jeden system monetarny: własne pieniądze emitowało 25 kantonów i półkantonów, 16 miast i opactw. W obiegu znajdowało się około 860 rodzajów monet o różnej wartości i nominałach. Na domiar większość obiegu pieniężnego przypadała na pieniądz zagraniczny. Sytuację zmieniła konstytucja z 1848 r. na mocy której wprowadzono jedną walutę narodową.

Notowania franka szwajcarskiego zostały ustalone na poziomie kursu waluty francuskiej. W 1865 r. Szwajcaria wraz z innymi krajami tj. Francją, Belgią i Włochami wstąpiła do tzw. Unii Łacińskiej. Zgodnie z umową kurs walut narodowych został ustalony na 4,5 g srebra za 0,290322 g złota. W rzeczywistości był to pierwszy jednolity system monetarny, który zjednoczył wiele krajów europejskich. Pomimo tego, że w 1920 r. wszyscy pozostali uczestnicy w wyniku I wojny światowej nie przestrzegali już pierwotnych porozumień, a w 1927 r. upadł związek, Szwajcaria trzymała się przyjętego standardu złota do 1936 r., kiedy to z powodu Wielkiego Kryzysu i światowy kryzys finansowy szwajcarski frank został zdewaluowany o 30% w ślad za funtem brytyjskim , frankiem francuskim i dolarem amerykańskim.

W 1944 roku Szwajcaria przystąpiła do systemu monetarnego Bretton Woods. Notowania Franka ustalono na 4,30521 za dolara, co odpowiadało 0,206418 g czystego złota. Tak więc, nawet pomimo dwóch wojen światowych w XX wieku, od prawie stu lat szwajcarską walutę dotkneła inflacja większa niż w czasach Unii Łacińskiej. W 1949 r. kurs wymiany wynosił 4,375 franków za dolara czyli 0,203125 gramów złota. Kurs utrzynał się do momentu, gdy Bretton Woods został zastąpiony przez jamajski system monetarny, który pozwolił mu swobodnie wpływać na kurs od roki 1967 roku.

Waluta Szwajcarii do 2000 roku należała do strefy do walut Stref Offshore, z zerową inflacją i prawnie zabezpieczonymi rezerwami złota i walut na poziomie co najmniej 40%. Jednak ten związek ze złotem został zniesiony 1 maja 2000 r. ze względu na zmiany w konstytucji szwajcarskiej.

Edycja banknotów

Pierwsza seria franków szwajcarskich została wykonana ze starych bardzo często używanych banknotów kantonalnych, zmiany dotyczyły nadruku czerwoną rozetę ze szwajcarskim krzyżem oraz dodanie napisów używano ich prawie 5 lat.
Kolejna druga seria banknotów była w produkcji od 1911 roku. Banknoty były wyemitowane w latach 1911-1914 i wycofane z obiegu w latach 1956-1957 - banknot 5 franków był w obiegu do 1980 roku.
Trzecia seria pojawiła się w obiegu częściowo, nominały 100 i 20 CHF zostało przedstawionych w kilku wariantach nie było innych nominałów.
Wyprodukowane w 1938 roku czwarta seria nigdy nie została wprowadzona do obiegu, automatycznie stała się serią rezerwową.
Na przełomie 1954-1961 do obiegu trafiła 5 seria która tworzyła jedność tematyczną i formalną.
1976-1979 była produkowana 6 seria, była serią przełomową Szwajcarski Bank Narodowy całkowicie zrewidował swoją politykę w zakresie projektowania i produkcji banknotów sam projekt zasadniczo różni się od projektu poprzednich serii.
Siódma seria była serią rezerwową produkowana na przełomie 1983-1985.
Ósma seria produkowano w latach 1994 - 1998 na awersie banknotów przedstawiono portrety znanych person.
Ostatnia seria 9 będąca aktualnie w obiegu produkowana jest od 2005, posiadają nowoczesne zabezpieczenia przed fałszowaniem oraz nową kolorystykę.